Kerst in de kou

Na bijna vijftien maanden van Nederland te zijn geweest, is het tijd om mijn lieve familie en vrienden daar op te gaan zoeken. Kerstmis vieren met een warme kop chocomel! In september 2016 vertrok ik voor het eerst een aantal maanden naar Azie. Sofie en ik bezoeken in 2,5 maand een heel aantal landen. Namelijk Thailand, Maleisie (Kuala Lumpur), Singapore, Vietnam, Java en Bali. Wat een reis! Ongelofelijke ervaringen die ik nooit ga vergeten. Begin november 2016 arriveerde ik terug in Australie met mijn tweede werkvisum. Snel realiseerde ik mij hoeveel ik dit land gemist had. Het jaar 2017 is een ongelofelijk bewogen jaar geweest. Het weerzien van oude bekenden, maar ook het starten van compleet nieuwe avonturen. De laatste maanden van mijn jaar ben ik beland in Queenstown, Nieuw Zeeland. Ik heb het gevoel mijn thuis gevonden te hebben en vlieg daarom 1 januari terug vanaf Nederland naar Queenstown. Ditmaal met een working holiday visa voor Nieuw Zeeland.

In mijn tweede jaar in Australie heb ik gewerkt op een schapenboerderij, verschillende gigantische cattle stations en twee diverse paardrij stallen. De ervaringen in Outback Australia ga ik nooit vergeten. Tevens bezoek ik vrienden in Brisbane, Rosewood, Vincentia en Melbourne en komt mijn zus nog op bezoek! In dit jaar ben ik drie keer op en neer gevlogen naar Nieuw Zeeland, met een totale verblijfsduur van 14 weken.

Voor velen is het waarschijnlijk vreemd dat Nederland steeds minder als mijn 'thuis' voelt. Ik wil daar dan ook niemand mee beledigen. Ver weg wonen van familie en dierbare vrienden is nooit gemakkelijk. Toch kan ik het niet helpen dat ik mijn huisje in Queenstown, nu thuis begin te noemen. Het was enorm lastig om Queenstown te verlaten, ook al is het maar voor een paar weken. Ja lieverds, voor mij is dit gevoel af en toe best verwarrend. Voornamelijk omdat de toekomst in Nieuw Zeeland niet geheel in mijn macht ligt. Momenteel zie ik mij in Nederland niet oud worden en focus ik mij op een leven, aan de andere kant van de wereld.

Afscheid nemen doet vaak ontzettend veel zeer. Dagen daarna zijn gevuld met tranen, heimwee en nostalgische herinneringen. Dromen over dicht bij familie, geliefde of vrienden zijn. Geef mij nog een minuut. Ik wil nog niet gaan. Een laatste knuffel, een kus en een traan. Ja, afscheid nemen doet zeer aan het hart, maar deze pijn moeten we juist koesteren. Wij, als persoon, kennen ultiem geluk. Het geluk dat er iemand is die zoveel om jou geeft. Iemand die jou iedere dag mist en niet kan wachten om je weer te zien. Gedag zeggen is een einde, maar het is geen einde van onze herinneringen. Een afscheid heeft de kracht niet om onze gevoelens te wissen. Nooit vergeet je het gevoel tijdens die enorme lachbui. Het gevoel van een weerzien op het vliegveld. Het tevreden rond kijken aan de eetkamer tafel. Afscheid nemen betekent een einde, maar momenten? Die prachtige, niet te beschrijven gevoelens van geluk? Die kennen geen einde. Die zijn onverwoestbaar.

Ik dank jullie allemaal voor het lezen van mijn blog. Dankjewel lieve lezers!

Veel liefs,
Cecile