Kort maar krachtig; dag racestal!
Door: Cecile de Ruijter
Blijf op de hoogte en volg Cecile
27 April 2015 | Australië, Melbourne
Hallo allemaal!
Nu denken jullie vast, dat is snel een nieuwe blog! Dat klopt, de afgelopen dagen is er dan ook ontzettend veel gebeurt, waardoor mijn plannen radicaal veranderd zijn.
Vrijdag middag zette Clive mij af op de race stal in Torquay. Al vanaf het eerste moment had ik een vreemd gevoel. De meiden bleven gewoon in de auto zitten en de baas gaf mij na tien minuten pas een hand. Ik dacht, laat ik het rustig afwachten en geen overhaaste conclusies trekken. Had ik dat nu maar wel gedaan... In de middag start ik gelijk met twee uurtjes werken. Het voeren van de paarden en schoonmaken, wat goed te doen was. De volgende ochtend start ik om half 6 in de morgen. De eerste paar uren is het werk best leuk, totdat ik in de gaten krijg dat ik 7 uur lang hetzelfde mag doen, in een onmenselijk tempo. Wat, als je het goed uitgelegd krijgt en er normaal gecommuniceerd wordt, geen probleem hoeft te zijn. Maar nee, hier wordt er continu naar je geschreeuwd en in iedere zin zijn er wel een paar scheldwoorden aanwezig. Ook zitten bijna alle paarden onder de uitslag en zijn sommige zelfs te kreupel om uit de wei te komen. Dat maakt verder niets uit hier, rijden zullen ze. Als ik het water van de paardenrug afhaal, voel en zie je de (spier)pijn van deze dieren. Na de eerste dag ben ik dan ook echt gebroken. Een combinatie van (voor mij) dierenleed en scheldwoorden; en dat negen uur lang.
Die avond neem ik mezelf voor om de volgende dag weer ontzettend mijn best te gaan doen. Ik sta om 5 uur naast mijn bed, waar mij later wordt verteld dat we pas om 6 uur starten (wat uiteindelijk bijna half 7 is). 'Sorry dat zijn we vergeten je te vertellen.' Het werk ging al stukken beter maar als ik aan het einde van een lange werkdag begin te vegen op de verkeerde plek, ontvang ik een tirade van hier tot tokio. Ik veeg de stal schoon en na tien minuten denk ik, wat doe ik hier in godsnaam. Met mensen die geen buitenstaanders accepteren, voor een schijnloontje en die geen normale communicatie kennen. Ik vertel de baas dat ik ermee stop, eerst probeert hij me nog over te halen met goede woorden, maar als ik duidelijk herhaal dat ik weg ga, begint de tirade weer van voor af aan. Zeker vijf minuten lang probeert hij mij te kleineren tot op het bot en zelfs als ik het huis uit loop, gaat hij gewoon verder. Ik houd de eer aan mijzelf en vertrek naar het treinstation. Gelukkig brengt iemand mij daar nog heen.
Natuurlijk mis ik daar de trein op een minuut (goh je kunt er bijna een film over maken ;)). Na drie kwartier wachten in de kou, kom ik in gesprek met Kathryn, een vrouw van in de zestig. We komen in gesprek en ik vertel haar mijn verhaal, waarna ze mij een hele dikke knuffel geeft. Daar ben ik haar heel dankbaar voor. Later voegt nog een andere vrouw zich bij ons. Samen kakelen we ons de treinreis voorbij. Kathryn (zelf Australisch) verteld mij dat haar man (inmiddels overleden) uit Venray kwam. Als zij in Nederland was, pakte ze in Deurne de trein. Wat is de wereld toch klein!
In de trein kom ik via de telefoon in gesprek met Raj, mijn Indiase vriend in Melbourne. Ik vertel hem mijn verhaal en hij nodigt mij uit in zijn appartement. Waar ik hem ontzettend dankbaar voor ben. De laatste dagen en ervaringen zijn mij vrij zwaar gevallen, waardoor een rustige plaats momenteel zeer welkom is.
Via internet heb ik meerdere baanaanbiedingen gekregen op boerderijen en paardenstallen, maar na deze ervaring kan het mij even gestolen worden. Ik heb besloten weer te gaan rondreizen! Later deze week vertrek ik naar Sydney, om vanuit daar verder te reizen richting Brisbane. Ook al waren de laatste dagen ontzettend zwaar, ik kijk er positief op terug. Ik ben weer een levensles rijker! En zo leert men iedere dag weer iets nieuws!
O ja P.S. even lekker radio 538 luisteren op de laptop! ;)
Dikke kus,
Cecile
Nu denken jullie vast, dat is snel een nieuwe blog! Dat klopt, de afgelopen dagen is er dan ook ontzettend veel gebeurt, waardoor mijn plannen radicaal veranderd zijn.
Vrijdag middag zette Clive mij af op de race stal in Torquay. Al vanaf het eerste moment had ik een vreemd gevoel. De meiden bleven gewoon in de auto zitten en de baas gaf mij na tien minuten pas een hand. Ik dacht, laat ik het rustig afwachten en geen overhaaste conclusies trekken. Had ik dat nu maar wel gedaan... In de middag start ik gelijk met twee uurtjes werken. Het voeren van de paarden en schoonmaken, wat goed te doen was. De volgende ochtend start ik om half 6 in de morgen. De eerste paar uren is het werk best leuk, totdat ik in de gaten krijg dat ik 7 uur lang hetzelfde mag doen, in een onmenselijk tempo. Wat, als je het goed uitgelegd krijgt en er normaal gecommuniceerd wordt, geen probleem hoeft te zijn. Maar nee, hier wordt er continu naar je geschreeuwd en in iedere zin zijn er wel een paar scheldwoorden aanwezig. Ook zitten bijna alle paarden onder de uitslag en zijn sommige zelfs te kreupel om uit de wei te komen. Dat maakt verder niets uit hier, rijden zullen ze. Als ik het water van de paardenrug afhaal, voel en zie je de (spier)pijn van deze dieren. Na de eerste dag ben ik dan ook echt gebroken. Een combinatie van (voor mij) dierenleed en scheldwoorden; en dat negen uur lang.
Die avond neem ik mezelf voor om de volgende dag weer ontzettend mijn best te gaan doen. Ik sta om 5 uur naast mijn bed, waar mij later wordt verteld dat we pas om 6 uur starten (wat uiteindelijk bijna half 7 is). 'Sorry dat zijn we vergeten je te vertellen.' Het werk ging al stukken beter maar als ik aan het einde van een lange werkdag begin te vegen op de verkeerde plek, ontvang ik een tirade van hier tot tokio. Ik veeg de stal schoon en na tien minuten denk ik, wat doe ik hier in godsnaam. Met mensen die geen buitenstaanders accepteren, voor een schijnloontje en die geen normale communicatie kennen. Ik vertel de baas dat ik ermee stop, eerst probeert hij me nog over te halen met goede woorden, maar als ik duidelijk herhaal dat ik weg ga, begint de tirade weer van voor af aan. Zeker vijf minuten lang probeert hij mij te kleineren tot op het bot en zelfs als ik het huis uit loop, gaat hij gewoon verder. Ik houd de eer aan mijzelf en vertrek naar het treinstation. Gelukkig brengt iemand mij daar nog heen.
Natuurlijk mis ik daar de trein op een minuut (goh je kunt er bijna een film over maken ;)). Na drie kwartier wachten in de kou, kom ik in gesprek met Kathryn, een vrouw van in de zestig. We komen in gesprek en ik vertel haar mijn verhaal, waarna ze mij een hele dikke knuffel geeft. Daar ben ik haar heel dankbaar voor. Later voegt nog een andere vrouw zich bij ons. Samen kakelen we ons de treinreis voorbij. Kathryn (zelf Australisch) verteld mij dat haar man (inmiddels overleden) uit Venray kwam. Als zij in Nederland was, pakte ze in Deurne de trein. Wat is de wereld toch klein!
In de trein kom ik via de telefoon in gesprek met Raj, mijn Indiase vriend in Melbourne. Ik vertel hem mijn verhaal en hij nodigt mij uit in zijn appartement. Waar ik hem ontzettend dankbaar voor ben. De laatste dagen en ervaringen zijn mij vrij zwaar gevallen, waardoor een rustige plaats momenteel zeer welkom is.
Via internet heb ik meerdere baanaanbiedingen gekregen op boerderijen en paardenstallen, maar na deze ervaring kan het mij even gestolen worden. Ik heb besloten weer te gaan rondreizen! Later deze week vertrek ik naar Sydney, om vanuit daar verder te reizen richting Brisbane. Ook al waren de laatste dagen ontzettend zwaar, ik kijk er positief op terug. Ik ben weer een levensles rijker! En zo leert men iedere dag weer iets nieuws!
O ja P.S. even lekker radio 538 luisteren op de laptop! ;)
Dikke kus,
Cecile
-
27 April 2015 - 17:30
Sophie:
Hee Cecile,
Wat shit zeg van de afgelopen dagen! Maar nu heb je weer iets positiefs om naar uit te kijken!
Wat grappig ook van die man uit Venray! De wereld is klein!
Geniet er nog van!! -
27 April 2015 - 21:23
Cecile :
Hey Sophie! Ja inderdaad! Nu weer even onbezorgd Australië gaan ontdekken. Van die mevrouw was inderdaad ontzettend toevallig! Liefste mens van de wereld haha ;). Dankjewel! X -
28 April 2015 - 16:21
Oom Leo:
Kop op! Don't let a set back ruin your trip! Their loss! -
29 April 2015 - 01:46
Cecile De Ruijter:
Hey oom Leo! Dat laat ik zeker niet gebeuren -
29 April 2015 - 01:47
Cecile De Ruijter:
Daar ging iets mis met het berichtje haha! Ik geniet volop van het mooie Australië :)!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
